பெரிய மருது : பிறப்பு 17-12-1748: இறப்பு
24-10-1801
சின்ன மருது : பிறப்பு 1753: இறப்பு 24-10-1801
மருதிருவர் என்று அழைக்கப்படும் மருது
சகோதரர்கள் பரம்பரை ஆட்சி உரிமை பெற்ற பாளையக்காரர்கள் அல்லர். அவர்கள் திறமையாலும்
, உழைப்பாலும் , போராட்டத்தாலும் மக்களின் அன்பினாலும் உருவெடுத்த உண்மையான மக்கள் தலைவர்கள் . இராமநாதபுரம் நரிக்குடிக்கு அருகே முக்குளம்
எனும் கிராமத்தில் மொக்கப் பழனியப்பன் சேர்வை எனும் சாதாரணப் படைவீரனுக்கும் பொன்னாத்தாள் எனும் எளிய பெண்மணிக்கும் பிறந்த மருது
சகோதரர்களை அவர்களுடைய தந்தை சிவகங்கை அரசர்முத்து வடுக நாதரிடம் வேலைக்குச் சேர்த்து
விடுகிறார். ஆரம்பத்தில் மன்னரது குதிரைகளையும் , வேட்டை நாய்களையும் பராமரிக்கும்
எளிய வேலைகளை மருதிருவர் செய்து வருகின்றனர்.
இந்நிலையில் தமிழகத்தில் கட்டாய வரி வசூல்
கொள்ளை நடத்தி வந்த சுகபோகியாக ஆற்காட்டு நவாப் வரி வசூலை ஆங்கிலேயர்களுடன் பங்கிட்டுக்
கொள்வதற்காக ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டு அவர்களது இராணுவத்தைப் பயன்படுத்துகிறான்.கொள்ளையில்
தங்கள் பங்கை அதிகரிப்பதற்காக கிழக்கிந்தியக் கம்பெனிக்கான வரி பல இடங்களில் 100 சதவீதம்
உயர்த்தப்படுகிறது.
இப்படித்தான் ஜோசப் ஸ்மித் தலைமையிலான
கம்பெனிப்படை 1772 இல் இராமநாதபுரத்தைக் கைப்பற்றுகிறது.
அடுத்து சிவகங்கை . வெள்ளையன் தாக்குதலை எதிர்பாராத அரசர் முத்துவடுகநாதர் காளையார்
கோவில் போரில் கொல்லப்படுகிறார். சிவகங்கைச் சீமையின் வீரவரலாற்றில் முதல் களப்பலியாகிறார்.
அவரது பட்டத்தரசி வேலு நாச்சியார் , மகள் வெள்ளச்சி , அமைச்சர் தாண்டவராயன்பிள்ளை
, மற்றும் மருதிருவரும் விருப்பாட்சிக்குத் தப்பிச் செல்கின்றனர்.
விருப்பாட்சியை
உள்ளடக்கிய திண்டுக்கல் பகுதி அப்போது ஹைதர் அலியின் ஆட்சியில் இருந்தது. அமைச்சர் தாண்டவராயன் சிவகங்கையை மீட்பதற்கு ஹைதரிடம் உதவி கோருகிறார். சிவகங்கை மட்டுமல்ல ஏனைய பாளையங்களையும்
விடுதலை செய்வதாக ஹைதரும் உறுதியளிக்கிறார்.
இதனிடையில் அமைச்சர் மரணமடைய பாளையத்தை மீட்கும் பொறுப்பு மருது சகோதரர்களிடம்
வருகின்றது. இந்தப் போராட்டத்தினூடாகத் தான் இவர்கள் காலனியாதிக்க எதிர்ப்பில் உறுதியடைகின்றனர்.
நவாப்பின் ஆட்சியை எதிர்த்துக் கலக்கம் செய்ய சிவகங்கை மக்களைத் திரட்டுகிறார் சின்னமருது. இராமநாதபுரம்,
சிவகங்கை மக்கள் கிளர்ச்சி செய்கின்றனர். மருதிருவரின் தலைமை போராட்டத்தைத் தீவிரப்படுத்துகிறது.
இதே காலகட்டத்தில் , 1780 ஆம் ஆண்டு வெள்ளையர்கள்
மீது படையெடுக்கிறார் ஹைதர். ஹைதரின் திண்டுக்கல்
தளபதி சையத் சாகிபு அளித்த சிறு படையின் உதவியுடன் மருதிருவரும் சிவகங்கையை மீட்க போர்
தொடுகின்றனர். சிவகங்கை மீட்கப்படுகிறது. வெள்ளச்சி அரசியாகவும், பெரிய மருது தளபதியாகவும்
, சின்ன மருது அமைச்சராகவும் பதிவியேற்கின்றனர். மருதிருவரின் வீரம் மக்களிடையே புகழாகவும்
செல்வாக்காகவும் பரவத் தொடங்குகிறது. ஆத்திரம்
கொண்ட நவாப் கம்பெனியின் உதவியுடன் சிவகங்கை மீது படையெடுக்கிறான். 1783 இல் கர்னல் புல்லர்டன் தலைமையிலும் , 1789 இல் ஜேம்ஸ் ஸ்டூவர்ட் தலைமையிலும் கம்பெனிப் படைகள்
சிவகங்கையை ஆக்கிரமிக்க முயன்றன. இத்தாக்குதலின் போது தாற்காலிகமாகப் பின் வாங்கிய
மருதிருவர் கம்பெனிப் படைகள் அகன்றதும் தமது பாளையத்தை மீண்டும் கைப்பற்றுகின்றனர்.
இறந்து போன மன்னர் முத்துவடுக நாதன் மகள் வெள்ளச்சியை, அல்லது தந்தை வழி உறவினரான வெங்கம்
பெரிய உடையது தேவருக்கு மணம் செய்து கொடுத்து , அவரையே சிவகங்கையின் அரசராகவும் ஆக்குகின்றனர்.
இக்காலகட்டத்தில்
மாவீரன் திப்புவை ஒழிப்பதற்குக் கவனம் செலுத்தி வந்த கம்பெனி சிவகங்கையோடு முரண்பாடுகளை
வளர்த்துக் கொள்ள விரும்பவில்லை. மருதிருவருடன் ஒத்துப் போகுமாறு நவாப்பையும் அறிவுறுத்தியது.
இப்படி
வெள்ளையர்கள் மற்றும் ஆற்காட்டு நவாப்பின் சூழ்ச்சிகள் , படையெடுப்புகளை முறியடித்து
சிவகங்கையைக் காப்பாற்றிய மருதிருவர் 1790
முதல் அமைதியாக ஆட்சி புரிந்தனர்.
"
சின்ன மருது எளியவர். செழிப்பான நாட்டின் உண்மையான மக்கள் தலைவர் ; அனைவரிடமும் வேறுபாடின்றி
பழகும் இயல்பினர்; அவரது தலையசைப்பையே சட்டமாகக் கருதி அதற்குக் கீழ்ப்படிய மக்கள்
தயாராக இருந்தனர்; தனக்கென்ன ஒரு மெய்க்காப்பாளனைக் கூட வைத்துக் கொள்ளாத அவரை
1795 இல் அவரது சிறுவயல் அரண்மனையில் சந்திக்கச்
சென்றேன். எளிதில் மக்கள் சென்று வரும் வகையில் அமைந்திருந்தது அவ்வரண்மனை. அவருக்கு
கடவுளின் அருள் கிட்ட வேண்டும் என் மக்கள் வேண்டியதையும் கேட்டறிந்தேன். மருதிருவர்
நினைத்திருந்தால் வெள்ளையர்களுடன் சமரசமாகப் போயிருக்கலாம். அவர்களுக்கு நாங்கள் எந்தக்குறையும்
வைக்கவில்லை. அதனால் அவர்கள் எங்கள் மீது சினங்கொண்டு போர் தொடுத்தார்கள் என்பதும்
எனக்கு விளங்கவில்லை " என்று ஆங்கிலேயத் தளபதி ஜேம்ஸ் வெல்ஷ் தமது நூலில் குறிப்பிடுகின்றான்.
1790 களில் வெள்ளையர்களோடு சிவகங்கைப் பாளையத்திக்குத்
தீவிரமான முரண்பாடுகள் இல்லையென்ற போதிலும் , வெள்ளையர்களின் ஆக்கிரமிப்பு நாடெங்கும்
அதிகரித்து வருவதை மருதிருவரால் சகித்துக் கொள்ள இயலவில்லை. கட்டபொம்மனைப் போராடத்
தூண்டுகிறார் சின்னமருது. 500 வீரர்களை அனுப்பி
உதவுகிறார். தென் தமிழகத்தில் கூடடணியை உருவாக்கப் பாடுபடுகிறார். இராமநாதபுரம் கூட்டிணைவிற்குத்
தலைமையேற்றதோடு , கட்டபொம்மனைத் திருநெல்வேலிக்கு கூட்டிணைவுக்குத் தலைமை தாங்கவும்
வைக்கிறார்கள் மருது சகோதரர்கள்.
1801 - திப்பு சுல்தான் , கட்டபொம்மன், தூந்தாஜி வாக்
அனைவரும் கொல்லப்பட்டுவிட்ட காலம் (திப்புவின் வீரமரணம் 04-05-1799, கட்டபொம்மன் தூக்கிலடப்பட்ட நாள் 17-10-1799, தூந்தாஜி வாக் வீரமரணம் 10-09-1800, )
. தீபகற்பக் கூட்டிணைவு பெரிதும் தளர்ந்து இருந்த நேரத்தில் மருதிருவர் கிளர்ச்சிக்குத்
தலைமையேற்கின்றனர். இராமநாதபுரத்தில் வெள்ளையர்களை எதிர்த்து கிளர்ச்சி செய்து சிறையில்
அடைக்கப்பட்டிருந்த மைலப்பன் அங்கிருந்து தப்பி மருதிருவரிடம் தஞ்சமடைகிறார். அதேபோல் பாஞ்சாலங்குறிச்சியின் வீட்சியைத் தொடர்ந்து
மே-28 அன்று ஊமைத்துரையும் சிவத்தையாவும் தம்
வீரர்களுடன் சிவகங்கைக்கு வருகின்றனர்.
சிவகங்கையை
மையமாகக் கொண்டு , தென் தமிழகமெங்கும் வெள்ளையருக்கெதிரான போராட்டத் தீ பரவத் தொடங்கியது.
அஞ்சி நடுங்கிய துரோகி தொண்டைமான் கவர்னருக்குக் கடிதம் எழுதுகிறான்: " சின்னமருது
இப்போது சிவத்தையாவுடன் கூட்டு சேர்ந்து கொண்டு நாட்டில் கலகத்தை விளைவித்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
திருநாவலூர் , நத்தம், மேலூர் முதலிய கோட்டைகளைக் கைப்பற்றியுள்ளான். ஆங்கில அரசுக்கு
உரிமையான இராணுவக் கிடங்குகளைத் தாக்கித் தளவாடங்களை கொள்ளையடித்துத்துள்ளான். மேலும்
ஒரு கிளர்ச்சிப்படையை இராமநாதபுரத்துக்கு அனுப்பியுள்ளான். எங்கு நோக்கினும் கலகம்
கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது". தொண்டைமான் இந்த கடிதத்தை எழுதிக்
கொண்டிருந்த போதே சின்னமருதுவின் மகன் சிவத்தம்பி தலைமையிலான படை அறந்தாங்கியைக் கைப்பற்றுகிறது.
புதுக்கோட்டையும் பறிபோய்விடுமோ என்ற பீதியில் அலறுகிறான் தொண்டைமான்.
ஆனால்
" துரோகியானாலும் நம் நாட்டவர்கள் " என்று புதுக்கோட்டையை விட்டு விட்டு
கம்பெனியின் நேரடி ஆட்சிப் பகுதிகளை மட்டும் தாக்குகிறது கிளர்ச்சிப்படை. தஞ்சை மாவட்டத்தில்
நுழைந்து நாகூர் வரை செல்கிறது.
வடக்கே
சத்தியமங்கலம் முதல் தெற்கே நெல்லை மாவட்டம் களக்காடு வரை, இப்போர் நடைபெற்றது. ஊமைத்துரை,
சிவத்தையா தலைமையிலான படை மதுரை, திண்டுக்கல் பகுதியிலும் , மைலப்பன், மருதிருவரின்
தலைமையிலான படைகள் இராமநாதபுரம் , சிவகங்கைப் பகுதியிலும் போர் புரிந்தனர். வெள்ளையர்களிடமிருந்து
பல பகுதிகள், கோட்டைகள் கிளர்ச்சியாளர்களால் கைப்பற்றப்பட்டன. கிளர்ச்சியாளர்களின்
கொரில்லாப் போர்முறையினால் வெள்ளையர்களின் படைவரிசை பல இடங்களில் துண்டிக்கப்பட்டது.
" திப்புவையே வென்று விட்டோம்" என்று
ஆணவத்துடன் வந்த கம்பெனிப்படை பல தளபதிகளை இழந்து மூக்கறுபட்டது.
அடிபட்டுக்
கந்தலாகி, தட்டுத்தடுமாறி இராமநாதபுரம் வந்து சேருகிறது கம்பெனிப்படை . சிவகங்கைப்
பாளையத்திலிருந்து ஒரு நாயின் ஆதரவைக் கூடப் பெற முடியாது என்பதைப் புரிந்து கொண்ட
கர்னல் அக்னியூ ஒரு அறிக்கை விடுகிறான். " சின்ன மருது பரம்பரைப் பாளையக்காரர்
அல்ல; சிவகங்கை மன்னனிடம் அடிமையாக வேலைக்குச் சேர்ந்தவன். எனவே, சிவகங்கைப் பட்டத்துக்கு
உரிமை உண்டு என்று நினைப்பவர்கள் எவரும் என்னைச் சந்தித்தால் , இந்தக் கிளர்ச்சி ஒடுக்கப்பட்ட
பின் அவர்களுக்கு அரியணை வழங்கப்படும். மாறாக மருதுவை யாராவது ஆதரித்தால்பாஞ்சாலங்குறிச்சி
, விருப்பாட்சி போன்ற இடங்களில் மக்களுக்கு நேர்ந்த கதிதான் ஏற்படும்" என்று மிரட்டுகிறான்.
"
உண்மையிலேயே அரியணைக்கு பாத்தியதை இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் கூட இல்லை. அரியணைக்கு
ஆசைப்படுகிறவன் யாராயிருந்தாலும் வா, பதவி தருகிறேன்" என்கிறான் அக்னியூ. இப்படி ஆசைகாட்டி ஆள்பிடிக்க வேண்டிய அளவுக்கு
மருதிருவருக்கு மக்கள் செல்வாக்கு இருந்ததை அக்னீயூவின் அறிவிப்பு நிரூபிக்கிறது. 1801 ஆம்
ஆண்டு ஜூன் 12 ஆம் தேதி இராமநாதபுரத்தில் வெளியிடப்பட்ட
இந்த அறிவிப்புக்கு , தனது வரலாற்று சிறப்புமிக்க திருச்சி பிரகடனத்தின் மூலம்
1801 ஜூன் 16 ஆம் தேதி கீழ்வருமாறு பதிலளிக்கிறார்
சின்ன மருது;
சின்ன மருதுவின் திருச்சி பிரகடனம்
இதைக் காண்போர் அனைவரும் கவனத்துடன்
படிக்கவும். ஜம்பு தீபகற்பத்திலுள்ள ஜம்புத்தீவிவில் வாழும் அந்தணர்கள், சத்திரியர்கள், வைசியர்கள்,
சூத்திரர்கள், முசல்மான்கள், முதலான அனைத்து சாதியினருக்கும் தெரியப்படுத்தும் அறிவிப்பு
என்னவென்றால்,
மேன்மை தங்கிய நவாபு முகமதுஅலி
அவர்கள் முட்டாள்தனமாக ஐரோப்பியர்களுக்கு நம்மிடையே இடங்கொடுத்துவிட்டதன் காரணமாக
இப்போது அவர் ஒரு விதவை போல் ஆகிவிட்டார். ஐரோப்பியர்களோ தங்களுடைய வாக்குறுதிகளை
மீறி அவருடைய அரசாங்கத்தையே தங்களுடையதாக ஆக்கிக்கொண்டு நாட்டு மக்கள் அனைவரையும்
நாய்களாகக் கருதி ஆட்சியதிகாரம் செய்துவருகிறார்கள். உங்களிடையே ஒற்றுமையும்
நட்பும் இலாத காரணத்தால்,ஐரோப்பியரின்
சூழ்ச்சியைப் புரிந்துகொள்ள இயலாமல், உங்களுள் ஒருவரை
ஒருவர் பழி தூற்றிக்கொள்வது மட்டுமின்றி,நாட்டையும்
அந்நியரிடம் ஒப்படைத்து விட்டீர்கள். இந்த ஈனர்களால் இப்போது ஆளப்படும்
பகுதிகளெல்லாம், மக்கள் பெரிதும் ஏழ்மையில்
உழலுகிறார்கள். சோற்றுக்கு பதில் நீராகாரம் தான் உணவு என்றாகிவிட்டது. இப்படி
துன்பப்படுவது தெரிந்தது போதிலும் எக்காரணங்களினால்
இத்துன்பங்கள் ஏற்பட்டன என்பதைப் பகுத்தாராயவும் புரிந்து கொள்ளவும் இயலாத
நிலையில் மக்கள் இருக்கின்றனர்.
ஆயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்வதாக இருந்தாலும்
மனிதன் கடைசியில் செத்துத்தான் ஆகவேண்டும். ஆதலால் பாளையங்களில் உள்ள ஒவ்வொருவரும்
போர்க்கோலம் பூண்டு ஒன்றுபட வேண்டும். இந்த ஈனர்களின் பெயர்கள் கூட நாட்டில்
மிஞ்சி இருக்காமல் செய்ய வேண்டும். அப்போதுதான் ஏழைகளும் இல்லாக்கொடுமையால் அல்லல்
படுவோரும் வாழ முடியும்.
அதே நேரத்தில் இந்த ஈனர்களுக்கு
தொண்டூழியம் செய்து நாயைப்போல சுக வாழ்வு வாழ விரும்புகிறவன் எவனாவது இருந்தால்
அத்தகைய பிறவிகள் ஒழித்துக்கட்டப்பட வேண்டும்.
ஆதலால்....மீசை
வைத்துக்கொண்டிருக்கும் நீங்கள் எல்லோரும் அதாவது இராணுவம் அல்லது வேறு
தொழில்களில் ஈடுபட்டிருக்கும் நீங்கள் அனைவரும் மற்றும் ஈனமான அந்நியன்
கீழ்த்தொண்டு புரியும் சுபேதார்கள்,
அவில்தார்கள், நாயக்கர்கள், சிப்பாய்கள் மற்றும் போர்க்கருவிகளைப் பயன்படுத்தும் அனைவரும்
உங்களுக்கு வீரமிருந்தால், அதைக் கீழ்க்கண்டவாறு நீங்கள்
வெளிப்படுத்த வேண்டும்.
ஐரோப்பியர்களாகிய இந்த ஈனர்களை
எவ்விடத்தில் கண்டாலும் கண்ட இடத்தில் அவர்களை அழித்திட வேண்டும்....இந்த
ஈனர்களுக்கு எவனொருவன் தொண்டூழியம் செய்கிறானோ அவனுக்கு இறந்த பிறகு மோட்சம்
கிடையாது என்பதை நான் உறுதியாகக் கூறுவேன்....இதை ஏற்றுக்கொள்ளாதவன்
வைத்திருக்கும் மீசை என்பது என்னுடைய அடி மயிருக்குச் சமமானது.....இதனை
ஏற்றுக்கொள்ளாதவனுடைய பிள்ளைகள் ஐரோப்பிய ஈனப்பிறவிகளுக்கு தன்னுடைய
மனைவியைக்கூட்டிக் கொடுத்தவன் பெற்ற பிள்ளைகள் ஆவார்கள். எனவே உடம்பில்
ஐரோப்பியனின் இரத்தம் ஓடாத அனைவரும் ஒன்று சேருங்கள்!...
இதைப் படிப்பவர்களோ,கேட்பவர்களோ இதில் கூறியிருப்பதைப்
பரப்புங்கள்...எவனொருவன் இந்த அறிவிப்பை ஒட்டப்பட்ட சுவர்களிலிருந்து எடுக்கிறானோ
அவன் பஞ்சமா பாதகங்களைச் செயதவனாகக் கருதப்படுவான்.
இப்படிக்கு,
மருதுபாண்டியன், பேரரசர்களின் ஊழியன் ஐரோப்பிய ஈனர்களின்
ஜென்ம விரோதி.
(1801 ஆம் ஆண்டு ஜுன் பதினாறாம் நாள் வெள்ளையர்களால் கைப்பற்றப்பட்ட
இவ்வறிக்கை திருச்சிராப்பள்ளி கோட்டையில் ஒட்டப்பட்டிருந்தது.)
ஒரு பாளையத்தின் அரசுரிமைக்கு
ஆசை காட்டுகிறான் அக்னியூ. மருதுவோ தென்னிந்திய மக்கள் ( ஜம்பு தீபகற்பம்) மற்றும்
இந்துஸ்தானத்து மக்கள் ( ஜம்புத்தீவு) அனைவரின் விடுதலைக்கு அறைகூவல் விடுக்கிறார்.
மக்களுக்கு கொலை மிரட்டல் விடுகிறான் அக்னியூ . " ஆயிரம் ஆண்டு வாழ்ந்தாலும் சாவின்
நிச்சயம், போராட வா" என்று மக்களைத் தட்டி எழுப்புகிறார் மருது.
இந்திய வரலாற்றில்
பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கெதிராக மன்னர்களும் , பாளையக்காரர்களும் நடத்திய காலனியாதிக்க எதிர்ப்பு
விடுதலைப் போர்கள் , தங்களது அரசுரிமையைப் பாதுகாத்துக் கொள்வது என்பதை மையப்படுத்தியே
இருந்திருக்கிறது. முதன்முறையாக மருதுவின் அறிக்கை " நாட்டு விடுதலை" என்பதை
மக்கள் நலனுடன் இணைத்துப் பேசுகிறது. சாதி, மத, மொழி வேறுபாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டு
மக்களனைவரையும் காலனியாதிக்க எதிர்ப்புக்காக ஒன்றிணையக் கோரும் முதல் பிரகடனம் இது
தான்.
மருது வெளியிட்ட தென்னிந்திய
மக்களுக்கான பிரகடனம் அரசியல் மையமான திருச்சிக் கோட்டையிலுள்ள நவாப் அரண்மனையின் வாயிலிலும்
, இந்தியா முழுவதற்குமான பிரகடனம் நாடெங்கிலும்பக்தர்கள் வந்து செல்லும் ஸ்ரீரங்கம்
கோயிலின் மதிற்சுவரிலும் ஒட்டப்படுகின்றன. உண்மையில் இந்த பிரகடனம் தீபகற்பக் கூட்டிணைவு
விடுத்த செயலுக்கான அறைகூவல். “ தீபகற்பக் கூட்டிணைவு ஆங்கிலேயப் பேரரசின் அமைதியையும்
பாதுகாப்பையும் அழிக்கும் தன்மையுடையது; பேராபத்தினை விளைவிக்கக் கூடியது." என்று
குறிப்பிடுகிறது லண்டன் தலைமையகத்துக்கு இங்கிருந்து அனுப்பப்பட்ட பிரிட்டிஷ் இராணுவத்தின்
ஆவணம்.
உண்மைதான் .கிளர்ச்சி
துவங்கிய பின் கிழக்குக் கடற்கரையின் எந்தத் துறைமுகத்திலும் கம்பெனியின் கப்பல்கள்
சரக்குகளை இறக்க முடியாததால் அவை இலங்கைக்குத் திருப்பி விடப்பட்டன. வரிக் கொடுமையால்
பாதிக்கப்பட்ட வளமான தஞ்சை மண்ணின் உழவர்களே கிளர்ச்சிப் படையுடன் இணைந்து கொண்டார்கள்
எனும் போது, பிற பகுதி உழவர்கள் கிளர்ச்சிக்கு அளித்த ஆதரவைப் பற்றி விவரிக்கத் தேவையில்லை.
" கிளர்ச்சிக்காரர்களுடன் சேர்ந்து கொண்ட உழவர்களிடமிருந்து நெல்லைக் கொள்முதல்
செய்யும் வியாபாரிகளுக்கு மரணதண்டனை" என்று அறிவிக்கிறான் கும்பகோணம் கலெக்டர். பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளுக்குத் தானியம்
கொண்டு செல்வதைத் தடை செய்த கம்பெனி நிர்வாகம்
, அதிலும் கொள்ளை இலாபம் அடித்ததால், பஞ்சம் பாதித்த பகுதி மக்களும் திரள் திரளாகக் கிளர்ச்சியில் இணைந்தார்கள். வெறும் நாலரை லட்சம்
மக்கட்தொகை கொண்ட சிவகங்கைப் பாளையத்திலிருந்து மட்டும் பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் மருதுவின்
படையில் இணைந்திருந்தார்கள். கம்பெனியின் உள்நாட்டுச் சிப்பாய்களும், நவாப்பின் சிப்பாய்களும்
கிளர்ச்சிக்காரர்களை எதிர்த்துப் போரிட மறுத்ததால், மேலும் மேலும் வெள்ளைப் படைகளைக்
குவிக்க வேண்டிய கட்டாயம் கம்பெனிக்கு ஏற்பட்டது.
அப்போது கர்னல் அக்னியூ
மேலிடத்திற்கு எழுதிய கடிதங்களில் தோல்வி ஏற்படுத்திய சலிப்பும், விரக்தியும் தென்படுகின்றன.
போரிட்டு வெல்ல முடியாத வெள்ளையர்கள் சூழ்ச்சியில் இறங்கினார்கள். போர் நடந்து கொண்டிருக்கும்
போதே வேலுநாச்சியாரின் உறவினரான கௌரி வல்லப உடையத் தேவன் எனும் துரோகி சிவகங்கையின்
புதிய அரசராக வெள்ளையர்களால் அறிவிக்கப்படுகின்றான். உணவையும், சாலை போடுவதற்கான பணியாட்களையும்,
ஏராளமான வீரர்களையும் அனுப்பி உதவுகிறான் தொண்டைமான். மருதிருவரின் போர்த் திட்டங்களை
ஒற்றறிந்து துரோகிகள் வெள்ளையர்களுக்குச் சொல்கின்றனர். தொண்டித் துறைமுகம் வழியாக
கிளர்ச்சியாளர்களுக்கு உணவும், வெடிமருந்தும் கிடைத்து வந்ததை அறிந்த வெள்ளையர்கள்
அதனைத் தடுத்து நிறுத்துகின்றனர்.
இப்படி துரோகத்தாலும்,
சதியாலும் பலமடைந்த வெள்ளையர்கள் இறுதியில் தென்னிந்தியா முழுவதுமிருந்த தம் படைகளை
ஒன்று குவித்து காளையார் கோவிலை மூன்று திசைகளிலிருந்து முற்றுகையிடுகின்றனர். சுமார்
இரண்டு மாதங்கள் நீடித்த இந்த முற்றுகைக்குப் பின் மருதிருவர் மற்றும் சிவகங்கை மக்களின்
வீரஞ்செறிந்த போர் முடிவுக்கு வருகிறது. சோழபுரம் காட்டில் சின்னமருதுவும், மதகுபட்டிக்காட்டில்
பெரிய மருதுவும் , வத்தலக்குண்டில் ஊமைத்துரையும் , சிவத்தையாவும் கைது செய்யப்பட்டனர்.
துரோகி கௌரி வல்லப
உடையதேவன் மருதிருவரிடம் சமாதானம் பேசி வெள்ளையர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்குமாறு கோருகிறான்.
சுற்றார் அனைவரையும் இழப்போமென்று தெரிந்த நிலையிலும் அந்த சிவகங்கைச் சிங்கங்கள் மண்டியிட மறுக்கின்றனர். இறுதியில் மருதிருவர்
மற்றும் அவர்களது வாரிசுகள் , உறவினர், ஏனைய கிளர்ச்சிக்காரர்கள் உட்பட சுமார்
500 வீரர்கள் திருப்பத்தூர்க் கோட்டையில்
1801 ஆம்
ஆண்டு அக்டோபர் 27 ஆம் நாள் தூக்கிலிடப்படுகின்றனர்*. அவர்களில் மருதிருவரின்
மகன்கள், பேரன்கள் உள்ளிட்டு ஒருவரையும் வெள்ளையர்கள் விட்டு வைக்கவில்லை. சின்ன மருதுவின்
தலையை வெட்டி எடுத்து காளையார் கோவிலில் நட்டு வைத்தன வெள்ளை மிருகங்கள். ஊமைத்துரையும்
, சிவத்தையாவும் பாஞ்சாலங்குறிச்சி கொண்டு
செல்லப்பட்டு அங்கே நவம்பர் மாதம் 16 ஆம் தேதி
( 1801 ஆம் ஆண்டு ) தூக்கிலடப்பட்டனர்.
சின்ன மருதுவின்
15 வயது மகன் துரைச்சாமி , சிவகங்கை அரசர்
வெங்கம் பெரிய உடையத்தேவர், பாஞ்சாலங்குறிச்சி தளபதி குமாரசாமி நாயக்கர் உள்ளிடட
73 கிளர்ச்சியாளர்கள் மலேசியாவில் இருக்கும்
பிரின்ஸ் ஆப் வேல்ஸ் தீவுக்கு 11-02-1802 நாடு
கடத்தப்பட்டு அங்கேயே இறந்தும் போயினர். மருதிருவருடைய வீரத்தின் சுவடு கூட மிச்சமிருக்கக்கூடாது
என்று கருதிய வெள்ளையர்கள் அவர்களுடைய குடிவழியையே இல்லாதொழித்தனர்.
மக்களோ மருதிருவரை குடி வழியெதுவும் தேவைப்படாத
வழிபாட்டுக்குரிய தெய்வங்களாக்கிவிட்டனர். மக்களுடைய அன்பின் வெளிப்பாடான இந்த நடுகல்
மரபு கல்லாய் இறுகிப் போன கையறு நிலையின் சாட்சியாய் நம்முன்னே நிற்கிறது. எரிமலையாய்க்
குமுறி வெடிக்கும் திருச்சி பிரகடத்தின் சொற்கள் நம் செவிப்பறைகளில் வந்து மோதுகின்றன.
சின்ன மருதுவின் ஆணை, வணங்கச் சொல்லவில்லை , வாளேந்தச் சொல்கிறது; பக்தியைக் கோரவில்லை,
வீரத்தைக் கோருகிறது.
" ஆதலால் மீசை வைத்து கொண்டிருக்கின்ற
நீங்கள் அனைவரும்....." உங்களைத் தான் அழைக்கிறார் சின்னமருது.
நன்றி: கட்டுரை ஆசிரியர் : வேல்ராசன்
.
புதிய கலாச்சாரம் இதழ் -நவம்பர் 2006
( இக்கட்டுரை கீழைக்காற்று பதிப்பகம்
வெளியிட்ட " விடுதலைப்போரின் வீரமரபு " என்ற நூலிலும் இடம் பெற்றுள்ளது.
)
பின்குறிப்பு : இது
மருது சகோதரர்கள் பற்றிய வரலாறு அல்ல; மிகச் சிறிய கட்டுரை தான். இக்கட்டுரையில் பல முக்கியமான குறிப்புகள் விடுபட்டுள்ளன. அவற்றில் சில;
1.
1793
ஆம் ஆண்டு சிவகங்கை அரசி வெள்ளச்சி நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து விடுகிறார்,
2.
1796
ஆம் ஆண்டு அரசி வேலு நாச்சியாரின் மரணத்திற்குப் பிறகு, பெரிய மருது சிவகங்கையின் ஆட்சி
பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறார். சின்ன மருது அமைச்சராகிறார்.
3.
*மருது
சகோதரர்கள் தூக்கிலப்பட்ட நாள்
24-10-1801. அவர்களின் உடல் காளையார் கோவிலில்
அடக்கம் செய்யப்பட்ட நாள் தான்
27-10-1801.
ஆங்கிலேயருக்கு எதிரான
காலனிய ஆதிக்க எதிர்ப்புப்போரில் மருதிருவரின்
பங்களிப்பு மகத்தானது. இக்கட்டுரையின் ஆசிரியர் வேலராசன் குறிப்பிட்டது போல் மக்கள்
மருது சகோதரர்களை தெய்வங்களாக்கி விட்டார்கள். இருந்தாலும் அம்மாவீரர்களின் மேல் சாதீயக்குறியீடுகள்
பூசி , குறிப்பிட்ட சாதியினருக்கு மட்டுமே
சொந்தமானவர் என்ற பிரமையை ஏற்படுத்தி
விட்டார்கள். இது மிகவும் வேதனை தரும் விளைவாகும்
. ஆனாலும் இந்திய சுதந்திரத்தைப் பற்றி பேசும் போதெல்லாம் இந்த மாவீரர்களின் வீரமும், தியாகமும் நம் அனைவரின் நினைவுகளிலும் தவறாமல் வலம் வரும்.
